ds. Hans Slotman, 22 juni 2025 Handelingen 3: 1-10
Al veertig jaar was de man verlamd, al vanaf zijn geboorte. Hij moest bedelen om te voorzien in zijn levensonderhoud. Dat deed hij bij de tempel, omdat hij verwachtte daar mensen aan te treffen die iets voor een ander over hebben (Heb de Heer lief en de naaste als uzelf).
Daar zat hij, dag in dag uit.
Omdat hij verlamd is, was hij afhankelijk van andere mensen om hem naar de tempel, de trappen op naar boven te brengen (opgaan naar de tempel, op naar Uw altaren). Het waren dus eigenlijk zijn mantelzorgers. Denk aan het verhaal van een jongen die elke dag zijn gehandicapte broertje op de rug naar school droeg. In een tijd dat er nog geen rolstoelen, taxi’s of bussen waren, zijn broer die niet kon lopen, vijf kilometer op zijn rug naar school droeg en terug naar huis en dat jaren lang. Voorbijgangers vroegen hem eens: Is hij niet te zwaar voor je?’. En dan antwoordde hij: ‘Hij is niet zwaar, hij is mijn broer’.
In de kerk zijn ook mantelzorgers. Die ook zeggen: Hij of zij is niet te zwaar, hij is mijn moeder, mijn partner, mijn zoon. Heel veel waardering daarvoor: Je lijkt in je liefde op Jezus. Het woord dat in Joh. 19 gebruikt wordt voor het dragen van het kruis is hetzelfde woord dat gebruikt wordt bij het naar boven dragen van de verlamde man. De mantelzorger draagt ook uit liefde. Wees niet bang om hulp te vragen.
Johannes en Petrus staan stil bij de verlamde man en kijken naar hem. Petrus zegt: Kijk ons aan! Er werd dus contact gemaakt. Ze vinden hem wel een blik waardig. Herken jij dat? Is de ander jouw blik nog waard? Of is hij lucht voor je? Kun jij nog contact maken met de mensen om je heen. Of zit je opgesloten in je eigen bubbel?
Moet dat dan altijd? Nee, dat deed Jezus ook niet. Hij heeft de verlamde man vast ook gezien, hij zat er al veertig jaar. Maar genas hem niet. Hij maakt niet iedereen beter. Zo kun je ook niet met iedereen contact maken. Daarvoor zijn je schouders gewoon te klein.
Petrus pakt de hand van de verlamde man vast en helpt hem overeind. Hij kan lopen. En dansen. Wat een wonder! Maar eigenlijk: Wat een teken! De apostelen verrichten vele tekenen (staat in Hand 5: 12) en wonderen: wondertekens. Een wonderteken is een wijsvinger. Ook deze genezing en het dansen van de man is een wijsvinger. Het gaat niet eens direct om het wonder van genezing, maar om de wijsvinger die ergens naar wijst, een wijsvinger naar boven, naar God, naar Jezus. En het mondt dan ook uit in een uitnodiging om niet bij die genezing te blijven staan, maar je leven aan Hem te geven:
‘Kom tot inkeer, keer terug naar God om vergeving te krijgen voor uw zonden. Dan zal de Heer een tijd van rust doen aanbreken en zal Hij de Messias zenden die Hij voor u bestemd heeft. Dat is Jezus, die in de hemel moest worden opgenomen tot de tijd aanbreekt waarover God van oudsher bij monde van zijn heilige profeten heeft gesproken en waarin alles zal worden hersteld’ (Hand 5: 19-22).
De genezing en het dansen van deze verlamde man is een wijsvinger, of een richtingwijzer naar God, naar Jezus en naar de tijd waarin alles zal worden hersteld – zoals God van oudsher bij monde van zijn heilige profeten heeft gesproken (Jesaja 35: Verlamden zullen springen als herten). Een wijsvinger naar de goede tijd die komen zal.
Toch, niet elke zieke wordt genezen. Maar af en toe hoor je van een wonderlijke genezing, in de naam van Jezus. Dat is dan een wijsvinger, een richtingwijzer naar God, naar Jezus, met daarbij de uitnodiging om je aan Hem toe te vertrouwen, omdat de Messias komt die alles zal herstellen.
De dansende man verwijst naar God, laat zien dat het goed is om met Jezus te leven, dat het goed is wanneer je je kind laat dopen, dat het niet vergeefs is wanneer je je als mantelzorger inzet. Want er is één naam onder de hemel gegeven, waardoor we gered zullen worden. Zijn naam is Jezus.